Is een warme hand op de schouder de oplossing voor het leven lang leren? Kan Claudia de Breij helpen? Een column van Coleta van Buren.
Recent verscheen het rapport ‘Beroep op het mbo’ van het Sociaal Cultureel Planbureau. Kern van het rapport is de vraag naar de ´responsiviteit van het mbo´. Onder ´responsiviteit´ wordt verstaan: de mate waarin het mbo adequaat weet in te spelen op veranderingen op de arbeidsmarkt en studenten weet toe te rusten voor een goede start en blijvende inzetbaarheid op die arbeidsmarkt.
Verschillende actoren binnen en buiten het mbo is gevraagd naar de rol en toekomst van het mbo in een snel veranderende samenleving en arbeidsmarkt. Wat zou het mbo moeten doen om goede start en blijvende kans te garanderen? U moet het rapport maar lezen, want het bevat zinnige suggesties vanuit de verschillende invalshoeken. Mbo-professionals, oud mbo-studenten en het bedrijfsleven buigen zich over die vraag.
Warme hand
Maar wat mij nu het meest vertederde is de reactie van Ton Heerts, voorzitter MBO Raad. Terecht wijst hij op het feit dat het mbo meerdere doelstellingen heeft. Niet alleen zorgen voor een geslaagde entree op de arbeidsmarkt maar ook ‘burgerschapsvorming’ en de kwalificatie voor een vervolgopleiding. Daarnaast breekt hij een lans voor ‘een leven lang leren’ en vraagt speciaal aandacht voor de studenten niveau 2. Het SCP-rapport uit enige zorg over die categorie. Heerts onderschrijft die zorg, maar geeft nadrukkelijk aan dat het mbo daar een taak heeft: ‘Een warme hand op de schouder’.
Toen ik dat las moest ik onafwendbaar denken aan een strofe van Claudia de Breij:
Mag ik dan bij jou?
Als er een regel komt
Waar ik niet aan voldoen kan
Mag ik dan bij jou?
En als ik iets moet zijn,
Wat ik nooit geweest ben,
Mag ik dan bij jou?
De MBO Raad heeft de onderzoekers van het SCP uitgenodigd om de bevindingen te presenteren aan de bij de vereniging aangesloten scholen. Stel toch voor dat die vergadering wordt geopend of afgesloten met een optreden van Claudia de Breij…
Coleta van Buuren