Aan het eind van het jaar deelt huiscolumnist Coleta van Buren enkele kerstgedachten met de lezers van MBO-today. Een column vol mededogen.
Ik weet niet hoe het u vergaat, maar zo tegen de Kerst overvalt mij een groot gevoelen van vergevingsgezindheid en mededogen. Weet niet of het de leeftijd is, de tijd van het jaar of een primitieve reactie op alle agressie, het chagrijn en de nutteloze woede die zich in de loop van het jaar hebben opgekropt. Die vergevingsgezindheid en het mededogen richten zich op bijna iedereen. Zowel geliefden, vrienden of kennissen in mijn directe omgeving, maar ook degenen die verder af staan en die ik slechts ken uit de krant, de politiek of het openbare leven. Zij allen profiteren van mijn neiging hen niet langer zaken kwalijk te nemen die eerder juist aanleiding waren tot blinde woede, grove verwijten of ongenuanceerde bejegening. Natuurlijk geldt het niet iedereen: terroristen, moordenaars, kinderlokkers of een voormalige knuffelcrimineel die zijn zusters koeioneert en bedreigt kunnen op geen enkele coulance rekenen. Maar er blijft een flinke groep over die kan rekenen op deze ‘eindejaar coulance’. Daaronder vallen dus ook leden van Colleges van Bestuur, toezichthouders en anderen uit de ROC wereld of de volkshuisvesting. Let wel: ik heb geen enkele behoefte hun gedrag goed te praten, te vergoelijken of te rechtvaardigen. Wie ben ik trouwens om de degelijke rapporten over Amarantis, ROC Leiden of Rochdale te bekritiseren? Integendeel die blijven, ook voor mij, recht overeind als belangrijke bijdragen om fouten in de toekomst te voorkomen!
Nee, het betreft uitsluitend de personen die door deze rapporten in een vrije val zijn geraakt en hun carrière abrupt hebben zien eindigen. Veel of nagenoeg alles hebben ze aan zichzelf te wijten. Geldingsdrang, megalomanie en het onvermogen of de weigering kritische tegenstand te organiseren: het zijn allemaal karaktertrekken of gedragingen die het echec hebben ingeleid en veroorzaakt. Soms hebben de wegkijkende omgeving of de lakse toezichthouders de neerwaartse spiraal versterkt of versneld maar dat laat onverlet de individuele verantwoordelijkheid. Dat gezegd hebbende voel ik tegen het einde van het jaar toch bekommernis met de betrokken hoofdrolspelers.
‘Voor mij zullen hier geen kaarsen branden. Ik voel mij als een kerstboom zonder piek.’ Dat zingt André Hazes in zijn hit ‘Eenzame Kerst’. En zo stel ik me voor dat het toegaat in de huizen van degenen die nu niet anders kunnen dan hun zonden overdenken. Zo’n jaareinde gun je toch eigenlijk (bijna) niemand! U wens ik dan ook een vredig Kerstmis en een heel leerzaam en voorspoedig 2016!
Coleta van Buuren